Yaz kendini yavaş yavaş gösterince haliyle halı saha maçlarını çoğalttık bu aralar..
artistlik yapmazsak olmaz tabi.
sükse yapayım derken ayak bileğimi kırıyodum az kalsın.
soluğu JFK'da almak gibi bir gaflette bulundum..
içeri girdiğimde kolu ve bacağı kırılan, bıçaklanan, araba çarpıp tüm vücudu kanlar içinde telaşla hastaneye gelen kazazedeleri ve onların bir umutla iyi haberlerini bekleyen dostlarını,ailelerini görünce kendi acımı unuttum vallahi.
içim karardı resmen anasını satiyim..
ilk önce kendime küfür ettim..
gereksiz, absürt, basit nedenlerden dolayı bazı şeylere şükretmeyip isyan etmemden dolayı..
o an kendimi onların yerine koydum..
zor gerçekten..Allah kimseyi hastanelere düşürmesin..
biz krem ve sargıyla kurtardık kendimizi..çok şükür önemli bişeyimiz yokmuş..

insanlar çok acımasız o yüzden..her kim olursa olsun..hayatta tek gerçek var o da aile..
ne sevgili, ne başkası..muhakkak bir gün çekip gidiyorlar..
hem de onlara en çok ihtiyaç duyduğumuz zamanlarda, ölümcül bir hastalığın tam ortasında, birdenbire..habersizce..

zaman akıp gidiyor kuzum.. ne yapıyoruz ¿
ailemizi, sevenlerimizi mutlu edebiliyoruz, eğer edebiliyorsak ne mutlu bize..
bi yanımız boş ama olsun be..buna da şükür..

en kısa zamanda bu ufak sakatlıktan iyileşerek takımdaki yerimi almak istiyorum..yeşil sahalardan uzzak kalamam..